02.09.2015 в 13:05

Пишет  Taho:

Первому научно-фантастическому фильму в истории - 113 лет
По идее, я должен был  написать тут что-то вроде  «1 сентября 1902 года во Франции начался прокат фильма «Путешествие на Луну» Жоржа Мельеса» – но если честно, я  достаточно слабо представляю что из себя представлял кинопрокат в начале 20 века, так что лучше ограничусь упоминанием о том, что вчера данный фильм праздновал свое 113-летие.

«Путешествие на Луну» снимали три месяца, что по тем временам было очень большим срокам, потратив на все это дело по разным источникам от 10 000 до 30 000 франков (не знаю, сколько это в переводе на современные деньги, но по тем временем это опять же  была приличная сумма). Сейчас фильма Мельеса считается первым в истории научно-фантастическим фильмом. Также это первый (или по крайней мере один из первых) фильмов со спецэффектами и первый фильм, имевший анимационную сцену.

Помимо всего прочего, это еще и один из первых фильмов серьезно пострадавших от пиратства – Мельес очень надеялся отбить свои затраты, продав его  в США, однако благодаря стараниям Томаса Эдисона, поставившего пиратство фильмов на конвейер так и не смог ничего там заработать. Кстати, Голливуд во многом появился из-за попыток Эдисона подмять под себя всю  американскую киноиндустрию – не желавшие мириться с этим кинематографисты выбрали Западное побережье как максимально удаленную точку от штаб-квартиры Эдисона, которая располагалась в Нью-Джерси. Если кому интересно, вот видео на данную тему.

Возвращаясь к «Путешествию на Луну». Несмотря на то, что на дворе был 1902 год, некоторый из копий фильма были цветными – в те времени их раскрашивали вручную. Однако долгое время все они считались безвозвратно потерянными. Но в 1993 году некий аноним подарил киноархиву Каталонии цветную версию фильма  - правда ее состояние было таким плохим, что ее восстановление считалось невозможным. Тк что про находку на несколько лет забыли. В 1999 году двое французских кинематографистов узнали о существовании этой пленки, после чего выменяли ее на другой немой фильм из своей коллекции. После этого, они обратились в несколько лабораторий, в каждой  из которых им заявили, что пленку не восстановить. В итоге, плюнув на все, новые владельцы сами занялись воссозданием цветной версии. Им потребовалось четыре года, чтобы восстановить 13 375 кадров. Те кадры, которые все же не удалось восстановить, были замененным кадрами из черно-белой версии, которые были заново раскрашены. В итоге, восстановленная копия была показана в 2011 году на Каннском кинофестивале – ну а мы благодаря youtube  можем посмотреть ее не вставая с кресла.

Мне остается лишь добавить свое традиционное, что сейчас так уже не снимают. В современном ремейке «Путешествия на Луну» один из ученых наверняка бы перешел на сторону беззащитных селенитов и помог бы им выгнать земных захватчиков с родного мира.

(с)

@темы: история, видео, кино и немцы

---

01.09.2015 в 14:34

Пишет  tyanavlad:

01.09.2015 в 07:10

Пишет  Rayo.:

сентябрь.
превращение рисунка в календарь –  Anemone_nemorosa (и корзинку яблочек)))
на Мировом Древе растёт всякое (лесные орехи, каштаны, конфеты, бананы, инжир, сладкие и блестящие ёлочные грушки …), в этот сентябрь нарисовал яблоки, много-много яблок – они позитивные, как Четвёртый Доктор и К-9, которые помогают собирать урожай…
и живёт на Мировом Древе – кто угодно, например, совершенно упоротая и запасливая белка, совы, тоторки, котики, джавы… а корни Древа пытаются подгрызть далеки, но их не видно и не слышно

большой и тяжёлый формат – тут

@темы: синяя будка, рисунки

---

Оба нравятся)

100% яркости

Ваше имя Итак!

все гадания на aeterna.qip.ru

100% яркости

Ваше имя Итак!

все гадания на aeterna.qip.ru

@темы: тесты и гадания

---

Вчера гуляли после кино. Решила, что можно наконец-то показаться людям и сфотографироваться. Волосы немного отросли и выглядят приличнее.

@темы: фото, город, хроники пикирующего крейсера, я и другие я

---

Закрытая запись, не предназначенная для публичного просмотра

---

17.08.2015 в 06:47

Пишет  Бродячий огонек:

А вы знаете, что в белорусской сказке Иван Иванович - Царевич, (похожа на пушкинскую сказку о царе Салтане) все гораздо занимательнее чем у Пушкина? Кроме того, что бочка, в которой царица плыла по морю, стеклянная, и у главного героя есть еще 11 братьев, так у них еще и на дубе на острове Будай не один кот. Их там двенадцать!
Двенадцать котов, Карл!
И все играют на гуслях! И никаких цепей. (с)



АПД

Текст сказки на белорусском языке

Іван Іванавіч царэвіч
Беларускія народныя казкі

Жыў сабе цар у якімсьці гасударстве, у якімсьці царстве, і быў у яго сын, Іван Іванавіч – царэвіч. Цар яго не пускаў нікуды гадоў да васемнаццаці, каб не заглядаўся ні на што, не балаваўся. А сын ужо давай прасіцца:

– Бацюхна родны, пусціце свету пабачыць.

Цар яму даў роту салдат, даў каня, збрую, меч і ружжо. Ездзіў-ездзіў царэвіч, паляваў-паляваў па лясах ды па пушчах, пасля выязджае ён на палянку, ды шукае, дзе б яму адпачыць. Ажно на той палянцы Баба Яга Касцяная Нага раскапала ляда, засеяла ільном. Паслала яна ў лён трох дачок: дзвюх родных, а трэцюю – падчарку. Лён палоць. Убачылі яны царэвіча, а ён – іх. Яны паглядзелі, што ён такі прыгожы маладзец, дык большая дачка і кажа:

– Ах, які добры маладзец! Харош-прыгож! Каб ён мяне ўзяў за сябе, то я б яму вышыла такі дыван, што ён ва ўсім царстве не знойдзе!

А сярэдняя дачка гаварыла:

– Гэта твая не казка, а прыказка! А вось мая загадка. Каб давялося яму ўзяць мяне, дык я б адной пакулінай адзела б роту салдатаў, сама б адзелася і яго б адзела.

А ён усё гэта чуе. Трэцяя тады, падчарка, гаворыць:

– Гэта вашыя ні казкі, ні загадкі. Вось мая казка і загадка: калі б суджана было мяне яму ўзяць за сябе замуж, дык я б яму нарадзіла дванаццаць сыноў – голас у голас, волас у волас, у ілбе зоркі, у патыліцы месяц, ногі па калені ў золаце, а рукі па запясцях у срэбры.

А ён усё гэта чуў. Тады ён выслухаў, узяў сваю армію і паехаў дадому.

Прыязджае дадому, а цар пытае:

– Ну што, сынок мой любы, дзе бываў, што бачыў? Дзе чуў якое дзіва?

А ён тады гаворыць:

– Ну вось, бацюхна, нідзе я не бываў, нічога не чуў, а толькі бачыў. У пушчы-лесе Баба Яга Касцяная Нага раскапала ляда, насеяла ільну і паслала дачок той лён палоць. Як убачылі мяне, што маладзец такі ўдалы, прыгожы ды харошы, дык большая дачка казала, каб я яе ўзяў за сябе замуж, яна б мне дыван вышыла: такога ва ўсім царстве, ва ўсім гасударстве не знайшоў бы! А сярэдняя сказала, што большую загадку мне загадала б: адной пакулінай роту салдат адзела, сама адзелася б і мяне адзела. Ну а трэцяя, падчарка, кажа, што гэта ні казкі, ні загадкі. А яна б мне нарадзіла дванаццаць сыноў-сакалоў: волас у волас, голас у голас, па запясці рукі ў срэбры, па калені ногі ў золаце, у ілбе зоркі, у патыліцы месячык.

Тады цар гаворыць:

– Лепш, сынок, гэтую ўзяць, каторая родзіць дванаццаць сыноў-сакалоў: волас у волас, голас у голас, па запясці рукі ў срэбры, па калені ногі ў золаце, у ілбе зоркі, у патыліцы месячык. У нашым царстве багатыроў мала, тады ж болей будзе. То ўжо будуць не простыя, а сапраўдныя багатыры.

Тады царэвіч кажа, што яна ў дрэннае адзенне ўбраная ды гэта нягожа. А бацька тады кажа:

– Нічога, сынок, бяры. Калі ты царэвіч, то і яна будзе царыцаю. Вядома ж – у мачахі жыве. Яна яе затым так дрэнна і ўбірала, каб ніхто не заглядаўся.

Паехаў той царэвіч да Бабы Ягі ў сваты. Яна ж адбіла яго, што падчарка нічога не ўмее рабіць. А ён сустрэўся з падчаркай, і яна яго вучыць:

– Глядзі ж, яна паставіць мяне за трэцім дзесяткам у лепшым адзенні, дык ты мяне так не вызначыш. А муха заўецца ад цябе цераз маю галаву, так ты мяне і бяры. Баба Яга будзе цябе адбіваць, але ты не слухай яе. Усё ж такі бяры мяне.

Баба Яга два разы выводзіла па дзесятку дзяўчат, але царэвіч ніводнае не выбраў.

– Няма тут, – кажа, – той, што мне трэба.

Тады яна вывела трэці дзесятак. Так муха ад вуха яго завілася цераз яе галаву, і ён узяў яе, вывеў за рукі і кажа:

– Во гэта мая. Болей аніякай я не хачу.

Узяў царэвіч яе ажаніцца за свой кошт, як няродную дачку. Як згуляў ён вяселле, дасылае нейкі цар ліст: хоча ваяваць з ім. Ён, як атрымаў паперу ад таго цара, што ўжо хоча ваяваць з ім, узяў сваю армію і паехаў ваяваць з ім на мяжу. А жонка за два дні да гэтага зацяжарыла. Царэвіч і кажа бацьку:

– Бацюхна радзімы, як народзіць мая жонка – ці жывое ці мёртвае, ці худое ці добрае – дык прышліце мне кур’ера веставога на мяжу, каб я ведаў.

Пайшла яна ў стайню нараджаць. Калі нараджала, мачаха-змяя ў сароку перакінулася і адзінаццаць сыноў схапіла, а дванаццатага тая падчарка сабе ў падол узяла, у сваю палату занесла. Ён там стаў плакаць-кугакаць, усе пачулі і паглядзелі: ажно ў яе дзіцё такое, як яна казала, толькі адно.

Зараз жа бацька піша паперу сыну на мяжу, што нарадзіла яго жонка сына, якога абяцала: волас у волас, голас у голас, па запясці рукі ў срэбры, па калені ногі ў золаце, у ілбе зоркі, у патыліцы месячык. Ды толькі аднаго нарадзіла, а не дванаццаць.

А яна – ведзьма тая – ведала, што будуць ісці паперы да Івана Іванавіча на мяжу. На дванаццаці бальшаках паставіла дванаццаць шынкоў – хто будзе ехаць, дык яна паперу прачытае.

Едзе генерал на мяжу з лістом да сына. Едзе, а ведзьма выйшла і гаворыць:

– Добры дзень, нашага свата чалавек і пасланец! Заедзь да нас нанач, мы вас пачастуем, напалім лазню, загадаем прыслузе выпарыць вас. Каню дадзім сена і аўса.

Ён паслухаў ды заехаў. Так яны напалілі лазню, ён схадзіў выпарыўся, прыйшоў. Яны накармілі-напаілі генерала і спаць палажылі, а каню далі сена і аўса. Ну, як ён заснуў, яны ўзялі тую паперу, што бацька дасылаў, ды ў печ укінулі. А ў другую самі напісалі: “Сынок мой любы! Нарадзіла твая жонка няма што: ні то парася, ні то шчаня – зусім не чалавек. Дзе тое загадаеш падзець?”

Той генерал устаў раніцай, паперу – у кішэню, і пайшоў. Думаў, што тая ж самая. Прыязджае генерал да сына царскага на мяжу. Шапку здымае здалёку. Пад’язджае бліжэй, кланяецца:

– Добры дзень, Іван Іванавіч!

– Здароў, генерал веставы!

– Што, з паперамі да мяне?

– З паперамі.

Царэвіч тады ўзяў тую паперу і чытае, што нарадзіла яго жонка ні парася, ні шчаня, няма што – зусім не чалавека. Маўляў, што загадаеце з ім рабіць? Ён як прачытаў, за галаву схапіўся і заплакаў. Піша Іван Іванавіч тады бацьку адказ: “Бацька родны! Што ж рабіць, хто ні ёсць – ахрысціце да майго прыезду”.

Так гэты генерал, як ліст заваротны ў рукі атрымаў, выправіўся ў сваю старану. А тыя злыдні зноў выйшлі на дарогу і кажуць:

– Заедзь да нас нанач, васпан, нашага свата чалавек!

Ён зайшоў да іх. Яны яго напаілі, накармілі і спаць палажылі. А як ён лёг, яны ўзялі ў яго гэты ліст, прачыталі ды спалілі. А самі напісалі: “Бацька мой родны, калі мая жонка нарадзіла не тое, што абяцала мне ў дзеўках, дык дзе хочаце дзеньце, каб яе дзіцяці па маім прыездзе вочы мае не бачылі! Калі яна не так нарадзіла, як абяцала!”

Веставы генерал назаўтра рана сеў на каня і паехаў. Прыязджае ён дадому, а цар пытае:

– Ну што, генерал веставы, ці ўсё добра на мяжы ў сына?

– Дзякуй Богу, усё добра.

І падаў цару ліст. Бацька ўзяў той ліст, разламаў пячатку і, як прачытаў, заплакаў. Тады сабраў сенат.

– Дзе падзець яе з дзіцём? Сын загадаў, каб дзіцяці не было, пакуль ён вернецца з вайны. Дзе хочаце, маўляў, падзеньце жонку з дзіцём.

Тады адзін сенатар падняўся і кажа:

– Трэба шкляную бочку зрабіць, жалезныя абручы нагнаць, смалою асмаліць і ў мора пусціць. Няхай плыве куды паплыве. Вырашылі так і зрабіць, як сенатар сказаў. Шкляры зрабілі шкляную бочку, пасадзілі яе туды з дзіцём, кавалі акавалі бочку, засмалілі смалою і пусцілі ў мора.

Сын вярнуўся з вайны. Моцна затужыў ён, як даведаўся, што зрабілі з дзіцём ягоным ды жонкаю. Доўга ездзіў ён каля мора – нідзе не знайшоў, сплыла бочка. Заплакаў з гора ды паехаў тады да Бабы Ягі той самай, ды... узяў замуж яе родную дачку. А сын, што паплыў з маці, плыў-плыў колькі там і рос ні тыднямі, ні днямі, рос гадзінамі. А маці ўсё плакала і наплакала поўную бочку слёз. Так, што яны тонуць у слязах. Тады сын, як прыйшла бочка да нейкага берага, і кажа:

– Матуля ты мая радзімая, блаславі ты мяне, каб шкляная бочка і жалезныя абручы рассыпаліся!

А яна кажа:

– Бог цябе блаславіць, сынок!

Ён як рыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, шкляная бочка ды жалезныя абручы, рассыпцеся зараз жа! Дакуль мая матуля будзе журыцца? Хутка мы ўтопімся ў матчыных слёзах!

Тады – пок! пок! – абручы і рассыпаліся. Бочка на макавае зерне пасыпалася. І тады ўзяў маці сын за рукі і павёў. Узвёў на такую высокую гару, што ні здумаць, ні згадаць, ні ў казках сказаць. Называецца яна Будай-гара. Зняў там план, узяў маці за руку і абвёў вакол гары, а тады гаворыць:

– Матуля, блаславі мяне, я буду на гэтай гары Будай-горад ставіць.

А маці яму кажа:

– Дзіцятка маё міленькае, дзіцятка маё даражэнькае, чым ты будзеш горад будаваць? У нас жа тут нічога няма, толькі адна душа.

А ён кажа:

– Матуля мая даражэнькая, блаславенне тваё мне толькі важнае.

Як выйшаў ён за дзве гадзіны да свету, сыйшоў з гары ўніз, як крыкнуў маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, каб бочка золата ды бочка срэбра прыкацілася да мяне!

І прыкацілася і бочка золата, і бочка срэбра. А тады ён гаворыць маці:

– Матуля мая любая, грошы ў нас ужо ёсць. Цяпер блаславі ты мяне, каб да нашай Будай-гары лес прыплыў.

А маці адказвае:

– Бласлаўляю цябе, дзіцятка маё.

Тады ідуць морам баркі з лесам, бруссем, латамі, дошкамі – ад цара, ад бацькі. Ён ведае, што яго сын жывы, дзе адгукнецца-аб’явіцца.

Выйшаў сын на гару, убачыў тыя баркі ды як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да маёй крутой гары, я буду тавар купляць! Пацэнна даваць, вашаму цару гасцінца дасылаць!

Прычалілі баркі да берага. Тавар звалілі ля крутой гэтай гары, ён заплаціў купцам у дзве цаны і гасцінца іх цару даслаў. Яны паехалі дадому, а сын кажа:

– Матуля мая радзімая, блаславі ты мяне дазнацца, што там будуць бацька з мачахай гаварыць, як прыедуць купцы.

– Сынок мой любы, бласлаўляю цябе.

Тут ён пракінуўся ў голуба і паляцеў услед за купцамі. Прыязджаюць гэтыя купцы да свайго цара, а ён іх пытае:

– Ну, купцы, дзе вы бывалі, што бачылі?

А яны кажуць:

– Ваша вялікасць, бачылі крутую гару, што ні здумаць ні згадаць, ні ў казках сказаць – якой вышыні, якой шырыні! І да той гары нейкі купец усе баркі прычальвае – тавары, лес купляе. Кажа, будзе Будай-горад ставіць. Ён нам у дзве цаны заплаціў і вам гасцінец даслаў.

Цар на тое і кажа:

– Пэўна, гэта мой сын. Трэба паболей яшчэ даслаць, каб хутчэй горад ён будаваў.

А сын тым часам паслухаў тое і паляцеў голубам да маткі, тут зноў стаў малайцом, выйшаў на гару і крыкнуў маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, дзе ёсць цесляры, тапорнікі, сталяры, кавалі – усе збірайцеся да маёй крутой гары! Я буду пацэнна плаціць, Будай-горад ставіць!

Як крыкнуў ён – сабраліся да яго пільшчыкі, цесляры, муляры, кавалі – усе-усе. Ён абвёў план і стаў горад будаваць. І за паўтара месяца збудаваў горад – лаўкі, цэрквы! Тады ізноў едуць гэтыя купцы з таварамі. Ён выйшаў, як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да маёй крутой гары, мне трэба Будай-горад будаваць!

Яны лес яму і звалілі, а ён ім у дзве цаны заплаціў, накарміў-напаіў і дадому адпусціў. І яшчэ цару гасцінец даслаў. Ну тады ж яны і паехалі, а ён скінуўся зноў галубом і паляцеў за купцамі. Пакуль тыя купцы прыехалі, а ён ужо і слухае.

Прыязджаюць, цар пытае:

– Што, купцы, па якіх гарадах, па якіх краінах ездзілі? Што чулі, што бачылі?

А яны кажуць:

– Ваша сіяцельства, далей Будай-горада нідзе не былі. Той купец і не пускае далей!

Ну цар і гаворыць да мачахі:

– Пэўна, гэта мой сын праявіўся!

А мачаха кажа:

– Гэта не дзіва, а паўдзіва, што Будай-горад пастаўлены моцна і прыгожа. Ёсць у маёй матулі ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі горад большы за Будай – вакол сцяна ў тры аршыны глыбіні і шырыні. А на стайні ёсць пара такіх жарабцоў – як пойдуць гуляць, дык іскры наскрозь сцяну ў тры аршыны прабіваюць.

А сын той з галубамі сядзіць ды ўсё слухае. Тады прыляцеў да матулі і стаў малайцом. А маці пытае:

– Што, мой сынок любы, што там бацька з мачахай казалі?

А ён кажа:

– А вось як прыехалі купцы, ды сталі хваліцца, што далей нідзе не былі, толькі ў Будай-горадзе ў крэпасці, дык мачаха казала, што гэта не дзіва, што Будай-горад – вялікая крэпасць. А ў яе ў маці ёсць горад – у тры аршыны сцяна глыбіні і шырыні. Ды яшчэ ёсць у яе на стайні пара жарабцоў. Як пойдуць па горадзе гуляць, дык іскры наскрозь сцяну прабіваюць.

Тады ён кажа:

– Блаславі мяне, матуля, каб за ноч тая сцяна ад Бабы Ягі перайшла да мяне, стала кругом горада майго, і каб тая пара жарабцоў у маёй стайні стаяла і па маім горадзе так гуляла!

За дзве гадзіны да свету выйшаў ён на крутую гару і як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, дзесьці ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі ў Бабы Ягі ёсць каменная сцяна ў тры аршыны шырынёй і глыбінёй! Прыбудзь да мяне, стань кругом майго горада, і каб пара тых жарабцоў была!

Як крыкнуў ён – усё тое, што ў Бабы Ягі, і сталася. Тады даслаў ён цару ліст, каб прыслаў ужо краснага тавару – рыбы. Цар, канечне, прыслаў. Тады ён гэтых купцоў пачаставаў і гасцінца цару даслаў. Купцы тыя паехалі, а ён скінуўся галубком і паляцеў за імі. Прыязджаюць яны дамоў, ён сеў з астатнімі галубамі ды сядзіць. А бацька пытае ў купцоў:

– Ну што, купцы, дзе бывалі, што бачылі? Па якіх гарадах, па якіх краінах ездзілі?

А яны адказваюць:

– Далей Будай-горада не пускае той купец! І вось вам гасцінчык даслаў. Тое, што вы тут сказалі з жонкай – там усё праявілася. І тая сцяна ў тры аршыны шырыні ды глыбіні, і пара тых знакамітых жарабцоў – як пойдуць па горадзе гуляць, дык заднімі нагамі сцяну могуць праламіць. Гэткая чысціня!

Гэты цар і кажа:

– Трэба мне туды з’ездзіць паглядзець – пэўна, гэта мой сын!

А мачаха, жонка яго, кажа:

– Гэта не дзіва ды не паўдзіва! У маёй матулі ў трыдзевятым царстве на трыдзевятай зямлі стаіць пад горадам дуб – ні здумаць, ні згадаць. На тым дубе – дванаццаць кокатаў*, на тых кокатах – дванаццаць катоў. Як угору ідуць – байкі баюць, як уніз ідуць – на гуслях граюць. Вось дык чысціня ў маёй матулі!

Паслухаў тое сын ды паляцеў да сваёй маці, а яна й пытае:

– А што, мой сынок, што там бацька з мачахай гаварылі?

– Як прыехалі купцы ды сталі хваліцца, што далей за горад Будай не былі, і ўсё, што гаварылі, там стала – і сцяна, і жарабцы такія – чысціня! А мачаха тады і кажа, што, маўляў, гэта ж не дзіва, а паўдзіва, бо ў ейнай маці ў трыдзевятым царстве ў трыдзесятай зямлі – дуб, а на тым дубе дванаццаць кокатаў, а на тых кокатах дванаццаць катоў. Угору ідуць – байкі баюць, уніз ідуць – на гуслях граюць. Блаславі мяне, матушка, каб і ў мяне быў такі дуб.

Выйшаў ён тады за дзве гадзіны да свету на крутую гару ды як крыкнуў маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, недзе ў трыдзевятым царстве на трыдзевятай зямлі ў Бабы Ягі ёсць дуб на дванаццаці кокатах, ды на тых кокатах дванаццаць катоў! Прыбудзь да мяне!

Ну толькі ён крыкнуў – і ўсё тое ёсць.

Ідуць зноў па моры купцы з таварамі, ён выйшаў на гару і крыкнуў маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да маёй крутой гары, я тавар купляю, пацэнна плачу! Вас напаю-накармлю і цару гасцінчык дашлю!

Тады яны тавар пазвальвалі, грошы атрымалі, ён іх напаіў-накарміў і гасцінца цару перадаў. Сам скінуўся галубом і паляцеў.

Прыляцеў на двор, сеў незаўважна з птушкамі ды слухае. Прыязджаюць купцы, і цар пытае:

– Што, купцы, дзе праязджалі, што чулі, што бачылі?

А яны кажуць:

– Ваша сіяцельства, далей таго горада не былі, бо купец нас той не пускае – ён у нас тавары адкупіў, пацэнна заплаціў, накарміў нас, напаіў і вось гасцінца вам даслаў. І што вы з жонкай казалі, што дуб пад гарою стаіць – дванаццаць кокатаў, на тых кокатах дванаццаць катоў, усё такое – дык і гэта ёсць! Такое хараство!

Цар тады кажа:

– Пэўна, гэта мой сын. Трэба з’ездзіць і паглядзець!

Тады жонка стала адгаворваць яго:

– Ну гэта не дзіва, а паўдзіва, – кажа. – У маёй матулі ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі ёсць цуда-вопер*. Ён па горадзе ідзе, лычам арэ, нагамі скародзіць, вушамі сее і вее: як пройдзе па горадзе – хлеба няма куды падзець.

Паляцеў ён да маці.

– Ну, што бацька з мачахай гаварылі?

– Бацька хацеў ехаць, а мачаха кажа, што гэта не дзіва, а паўдзіва. А ў яе маці ёсць цуда-вопер, па гораду ідзе, лычам арэ, нагамі скародзіць, вушамі сее і вее. Як пройдзе па горадзе – хлеба няма куды падзець. А ў нас, матуля, хлеба якраз мала. Дык блаславі мяне, каб ён да нас прыйшоў, такі вопер.

– Бласлаўляю.

Ён тады за дзве гадзіны да свету выйшаў на гару і як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, дзесьці ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі ў Бабы Ягі ёсць цуда-вопер. Ён лычам арэ, нагамі скародзіць, вушамі сее і вее. Як пройдзе па горадзе – хлеба няма куды падзець. У мяне хлеба няма, прыбудзь да мяне, сюды, у горад Будай! Раз! – вось ужо і той вопер ідзе, лычам арэ, нагамі скародзіць, вушамі сее і вее! Як прайшоў па горадзе – хлеба няма куды дзець! Па хлебе ездзяць, як па мосце.

Ну тады купцы гэтыя едуць па моры зноў. Ён ужо выйшаў, крычыць маладзецкім голасам, багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да майго Будай-горада! Я тавары купляю, пацэнна плачу.

Вось яны тавар звалілі, ён іх накарміў, напаіў і гасцінца цару даслаў. Сам галубом скінуўся і паляцеў. Прыляцеў на двор і слухае. Прыязджаюць тыя купцы, а цар пытае:

– Ну што, купцы, дзе ж бывалі?

А яны кажуць:

– Ізноў далей горада Будая нідзе не былі. Той купец тавар у нас увесь адкупіў, пацэнна заплаціў, нас накарміў-напаіў і вам гасцінчык даслаў. І той цуда-вопер, чыста, што вы гаварылі з жонкай, там у яго!

Цар кажа:

– Мабыць, гэта мой сын, трэба з’ездзіць да яго.

А жонка яго стала зноў адгаворваць:

– Гэта, – гаворыць, – не дзіва, а паўдзіва. Вось у маёй матулі ў каменных палатах адзінаццаць малайцоў, па дванаццаць пудоў булавы. Як пойдуць па гораду малаціць, дык яна смачна спіць у каменных палатах.

Цар тут асеўся, не паехаў да сына. Тады сын прылятае ў двор і стаў малайцом, а маці пытае:

– Ну што, сынок мой, што там бацька з мачахай гаварылі?

– Як прыехалі тыя купцы, сталі расказваць, што яны далей нідзе не былі, толькі ў горадзе Будаі, той купец, казалі, тавары купіў, пацэнна заплаціў, іх накарміў-напаіў ды гасцінец цару даслаў. Бацька кажа, што, пэўна, гэта яго сын, і трэба з’ездзіць да яго, а мачаха стала адгаворваць яго і сказала, што гэта не дзіва, а паўдзіва. А ёсць у яе маці-матулечкі ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі каменныя палаты, а там адзінаццаць малайцоў, па дванаццаць пудоў булавы ў іх – як пойдуць па горадзе малаціць, дык яе матуля моцна ў каменных палатах спіць.

І заплакаў. А потым далей кажа:

– Гэта ж мае браты так цяжка пакутуюць! Матуля, спячы дванаццаць прасфорак і са сваіх грудзей малака дадай ў іх, а я паеду да каваля булаву каваць.

І заказаў сабе на дарогу булаву ў дванаццаць пудоў вагою. Узяў гатовую булаву, выйшаў за горад і кінуў яе ўгару за воблакі. Яна там лётала-лётала ды прыляцела ўніз. Ён выставіў правую далонь, булава як ударылася, так і рассыпалася. Тады ён пайшоў назад да кавалёў, ды яны перакавалі яму – палавіна жалеза, а палавіна сталі. Выйшаў ён за горад, новую булаву кінуў угару за аблокі, яна там лётала-лётала, а потым ляціць уніз. Ён узяў шапку, насунуў ды выставіў лоб. Яна як ударыць яму ў лоб, ды толькі ўвагнулася.

Тады ён гаворыць:

– Вось гэтая булава добрая!

Прыйшоў у двор, узяў дванаццаць прасфорак, развітаўся з маткай і пайшоў да Бабы Ягі ў трыдзевятае царства ў трыдзесятую зямлю. Як ісці дык ісці – скора кажацца, ды не хутка робіцца. Прыйшоў урэшце да Бабы Ягі. А яна спіць, дый асілкі тыя адпачываюць – толькі булавы на гары тырчаць. Ён узяў прасфоркі, на булавы ўсклаў, а сам за камень схаваўся. Ну тады яны – тоўх! тоўх! – адзін другога:

– Будзем, браткі, ўставаць малаціць!

Убачылі яны на булавах сваіх прасфоркі, з’елі, вецер як дунуў, дык яны пачулі матчыну кроў.

– Гэй, – кажуць. – Брат у госці прыйшоў!

Ды ён выйшаў і кажа:

– Пакажыце мне яе!

А яны кажуць:

– Брат, уцякай!

А ён адказвае:

– Не, толькі пакажыце мне яе! Дапамажыце мне і я яе пайду сваёю булавою біць!

Яны тады яму паказалі ведзьму, а самі пайшлі малаціць.

Прыходзіць ён туды да яе, а Баба Яга тая яшчэ спіць. З ноздраў дым шыбае, з рота полымя, з вушэй іскры сыплюцца. Прыйшоў ён, раз трэснуў па ілбе – не чуе ведзьма, другі раз трэснуў – пачула і падхапілася. Ды пачалі біцца. Яна яго агнём паліць, дымам душыць! Ён тады клікнуў братоў – браты падскочылі і забілі яе! Ён узяў вазоў пяць саломы, палаты яе запаліў, братоў узяў за рукі і павёз у сваю старану, у сваё царства.

Прыводзіць ён іх дадому, яны пакланіліся маці, павіталіся – і жывуць у Будай-горадзе з братам. Як пойдуць па горадзе гуляць – голас у голас, волас у волас, у ілбе зоркі, у патыліцы месячык, па запясці рукі ў срэбры, па калені ногі ў золаце – дык увесь горад ззяе.

Пасылае цар сваіх купцоў з таварамі. Едуць купцы па моры, а сын ягоны выйшаў на гару, крычыць маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да майго горада, я тавар пацэнна купляю! І вас напаю-накармлю і цару гасцінца дашлю!

Яны пад’язджаюць, тавар звалілі, тады ён іх напаіў-накарміў, цару гасцінцы перадаў ды дадому адпусціў. І кажа матцы:

– Матуля мая радзімая! Я братоў адшукаў, а як бы бацьку ў свой Будай-горад звараціць? Ці ёсць там у мачахі якія загадкі, ці няма?

Тады ён ізноў скінуўся галубом і паляцеў да бацькі.

Купцы як прыехалі, цар пытае:

– Ну што, купцы-грабцы, дзе бывалі? Па якіх гарадах, па якіх краінах ездзілі? Што чулі, што бачылі?

Тады яны кажуць:

– Ваша сіяцельства! Далей таго горада той купец, ці хто ён, не пускае! І што вы з жонкай тут гаварылі – і тое там праявілася! Там дванаццаць братоў стала!

Мачаха, як пачула, што яны знайшліся і што яе маткі ўжо на свеце няма, дык схапіла нож і закалолася. А тады ўжо цар кажа:

– Дзякуй табе, Госпадзі, што апрастаў маю галаву ад акаяннае сілы. Паеду я да сваёй сапраўднай жонкі ды сваіх дзетак!

Тады сын паляцеў дадому, прыляцеў, стаў малайцом, і маці кажа:

– Ну, што ты чуў?

А ён кажа:

– Вось што я чуў! Як прыехалі купцы ды сталі расказваць, што бачылі ў Будай-горадзе дванаццаць братоў – голас у голас, волас у волас, у ілбе зоркі, на патыліцы месячык, па запясце рукі ў срэбры, па калена ногі ў золаце – як пойдуць па горадзе гуляць, дык увесь горад ззяе. Як пачула тая мачаха, зразумела, што яе матку забілі, дык нажом сябе закалола. Бацька падзякаваў Госпаду, што апрастаў яго галаву ад акаяннае сілы, цяпер пойдзе да сваёй сапраўднай жонкі і сваіх дзяцей. Бацька ў госці к нам заўтра будзе! Матуля, блаславі мяне, каб за дзве гадзіны да свету правесці дванаццаць вёрст дарог, выбіць чырвоным сукном і цераз мора мост паставіць – залатая масціна і сярэбраная масціна, залаты слуп ды срэбны слуп! За дзве гадзіны да свету выйшаў на гару і як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Я дажыдаю бацьку ў госці! Каб да свету цераз мора мост вымасціўся! І каб была дарога на дванаццаць вёрст і гэтую дарогу чырвоным сукном выслалі.

Як толькі ён тое сказаў, так адразу з’явіліся майстры і ўсё гэтак зрабілі!

Чуюць дзень, едзе цар да жонкі сваёй у госці. Прыехаў, павітаўся з жонкай і дзецьмі – і стаў жыць у Будай-горадзе. І зараз там жывуць.

отсюда

@темы: коты и другие звери, рисунки, сказки

---

Добавь света. Он будет подмигивающим, фиолетово-пурпурным – наверное, от гирлянды волшебных фонариков над порогом. Ты ведь уверен в своей Фантазии.

А значит, всегда помнишь, что основной источник страха у тебя в голове. И играешь с тонкой гранью между искренностью паники и сознательным удовольствием. Знаешь свои глубины. И тратишь адреналин только по делу, а над лишними тревогами смеёшься. Веришь в хэппи энды. Ведь любой кошмар сопряжен с приятными моментами – себя ли побаловать острыми ощущениями, насладиться ли чужими эмоциями или просто погеройствовать. Ценишь страхи за яркость. Ведь здорово потом рассказывать о приключениях и раз за разом чувствовать непустоту жизни? Это не всегда плюсы и не всегда минусы. Вот в разных иномирьях именно такие, как ты, влипают в ситуации с поисками призраков в заброшенных замках. И находят сокровища, и становятся легендами. Но и огрести от товарищей рискуют чаще – ведь при отсутствии призраков не стесняются их изобразить, искусства ради. В общем, как повезёт. Но одно точно могу сказать - в доме, который ты назовёшь своим, страхов всегда будет чуть меньше, чем во многих соседних.

Пройти тест

@темы: тесты и гадания

---

Только что обнаружила, что наш провайдер заблокировал Вконтакт. Это только у нас или везде?
Блин, у меня винда 10 при переустановке сожрала больше 200 гигов файлов с диска С. В том числе фотографии. Часть которых осталась теперь только в этом самом Вконтакте. Не говоря уже обо всем остальном. Надеюсь, это не насовсем.

@темы: театр абсурда

---

13.08.2015 в 03:09

Пишет  Моргаер:

12.08.2015 в 14:00

Пишет  Бернар Кусака:

Цингельдымс как он есть! Вабабай!

12.08.2015 в 13:12

Пишет  Tiringolwe:

10.08.2015 в 15:32

Пишет  andre;:

Патриотичные звукоподражания
Этим утром на Ленте.ру:

Переводчики комиксов предложили создать русский словарь звукоподражаний
С такой инициативой обратились в Институт русского языка сотрудники Центра комиксов и визуальной культуры, пишет в понедельник, 10 августа, газета «Известия».
В английском языке идеофонов (слов, передающих звуки) значительно больше, чем в русском, что создает проблему при переводе. «Чаще всего переводчики попросту заменяют английские буквы на кириллицу, в результате чего возникают эти непатриотичные "бэнг", "крэш", "бэмс", "вау" и прочие», — отмечается в письме.
В создании словаря русских звукоподражаний предлагается использовать слова народов России и стран бывшего СССР. Например, звук почесывания предлагается передавать лезгинским словом «чорх» (по-лезгински — «чесаться»), глотание воды — лезгинским словом «хурт-хурт» («хурт» по-лезгински — «глотать»). Вместо «вау» — использовать абазинское восклицание «уаа», лезгинское «йо» либо махачкалинское словечко «вабабай».
Также предлагается использовать ресурсы марийского языка, из которого можно позаимствовать в качестве звукоподражаний глаголы падения. «Галдырдымс» – если упало что-то большое, «дубердымс» – если упало что-то средних размеров, «цингелдымс» – если упало что-то маленькое или стеклянное.

Сразу картина перед глазами. «Дни минувшего будущего». Траск презентует Стражей президенту.
Траск: Новейшая разработка против мутантов, не дадим врагу захватить планету, дадим отпор, ляля-тополя...
Президент: Врубайте.
Огромные махины взлетают в воздух: вах, вах, вах, вах.
Президент: Что это за звук?
Траск: Это полёт.
Президент: Полёт кого — дагестанцев?
Траск: Я клянусь, они американские.
Стражи: Вах, вах, вах... Гоп!
Президент: А это что?
Траск: Так они стреляют.
Стражи: (палят в небо) Гоп, гоп, гоп! Цингелдымс!
Траск: (извиняясь) Перезарядка.

Читать дальше

Президент: Вы издеваетесь? Выводим мы Стражей перед мутантами, а они — вах, гоп, цингелдымс?
Траск: Мамой клянусь...
Президент: Это измена! Вы в сговоре с мутантами!
Траск: Но, господин президент...
Президент: Охрана! Покажите мистеру Траску, как звучат выстрелы!
Охрана: (палит) Дык-дык-дык-дык!
Траск (падает замертво) Вабабай...
Звук вдали: чорх, чорх, чорх...
Президент: А это что?
Охрана: Похоже, это Магнето.
Президент: Он лезгин?
Охрана: На нём не написано.
Чарльз: (кричит издалека) Он еврей! На нём написано!
Охрана: Сэр, Магнето несёт сюда стадион!
Президент: Зачем ему стадион?
Охрана: Может, он хочет устроить соревнование по вольной борьбе?
Звук падающего стадиона: галдырдымс!
Охрана: ...или нет.
Президент: ...
Охрана: Сэр, сюда ещё кто-то спешит.
Чарльз: Стойте! Давайте просто поговорим!
Охрана: Застрелить его?
Президент: Нет! Что угодно, только не стреляйте!.. Эй, вы! Вы кто такой?
Чарльз: Я предводитель мутантов (подъезжает на коляске) Асса, асса, асса...
Президент: О господи! Бежим! Это чеченцы!
Чарльз: Постойте, мы не чеченцы!
Стражи опускаются: вах, вах, вах. Коляска скрипит: асса, асса, асса. Появляется Магнето.
Эрик: Валелай!
Чарльз: Перестань, он и так думают, что мы чеченцы.
Президент с охраной убегают.
Эрик: (уничижительно) Шакалы.
Чарльз: (грустно) Жи есть...

@темы: юмор, кино и немцы

---

Выбрать свиток!

@темы: тесты и гадания

---

Итак, ваш новый мир

Вы – директор школы для детей с особыми возможностями. Как известно, люди не очень-то любят тех, кто на них не похож, не берегут, травят, унижают, да и убить могут. Вот вы и решили со всех миров пособирать таких детей – которые отличаются от остальных и воспитать их в добре, любви и уважении к их особым талантам. Талантливые дети – очень сложные в воспитании, у них много проблем и комплексов, им очень многое пришлось перенести от сверстников, соседей или даже родителей. Но не дети самое сложное в вашей работе. Первая и главная сложность – это ваши подчиненные, учителя. Сначала вам долго приходится искать людей с особыми талантами, да еще и способностью к педагогике, долго уговаривать и мотивировать приходить в вашу школу. А потом – еще много-много лет – решать их проблемы, внутренние и внешние конфликты, усмирять, мирить, упокаивать, утешать… Еще одна проблема – внешние враги. Люди, которые охотятся за вами и вашими учениками и которым приходится противостоять всеми возможными способами – военными, магическими, ингригансткими… А ведь есть еще и внешние проверки, которые просто жаждут если не закрыть вашу школу, то хорошенько от нее поживиться… миры вокруг нас

@темы: тесты и гадания

---

Итак, ваша муза - муза-друг

Вам досталась во всех отношениях прекраснейшая муза. Он веселый, находчивый, умный, но самое главное – в доску свой, готовый поддержать любой ваш кипеш – ну, разве что кроме голодовки. Он согласится с вами писать и на какой-нибудь малоизвестный конкурс, и на Нобелевскую премию – причем, сделает это процесс веселым и для вас, и для себя. Вы вдоволь навеселитесь, придумывая историю, разрабатывая характер персонажа, закручивая сюжет. В принципе, ваша муза – мастер на все руки, а потому все ваши истории будут насыщенны событиями, экшеном, погонями, перестрелками, неожиданными поворотами сюжета. А еще каждая новая история будет кардинально отличаться от предыдущей. Написали серьезный рассказ? Теперь напишите веселое стихотворение. Самая главная проблема будет состоять в том, чтобы заставить вашу музу работать в нужном направлении, потому что он будет писать по принципу «творю, что хочу», а у вас будут сроки, дедлайны и долги перед командой. моменты чуда

@темы: ФБ, тесты и гадания

---

02.08.2015 в 11:44

Пишет  Мышь Таисья:

Про банный день в лесу

26.07.2015 в 15:15

Пишет  NeAmina:

Инсайд дарит вдохновение)))

с чего началось

...но лисы душ не возвращают. Нет, лисы душ не возвращают,
а вы приходите за ними в осенний лес, в сырую мглу.
Да, жизнь наполнена вещами. Увы, наполнена вещами,
и возвративший вам такое был человек и слишком глуп.

А лисы душ не возвращают. Багрянец, охра и индиго -
смотри, смотри оно какое в последний танец сорвалось!
Теперь в лесу темно и дико, теперь везде темно и дико,
зачем душа тебе, безумный, раз в ней отчаянье и злость?

Когда совсем похолодает - а скоро, верь, похолодает -
я буду греть её у сердца в сухой надышанной норе,
ты думал, что она пустая, ты говорил "она пустая",
но - зелень, охра и индиго - кольцом свернусь и буду греть.

Туда, где корни прорастают в дождями вспоенную землю,
туда, где сердце прорастает в того, кто будет невредим,
где я души не понимаю, но берегу, тебе не внемля,
не приходи за ней покуда... пока дышу - не приходи.

(с) Бином

«но лисы душ не возвращают. Нет, лисы душ не возвращают»

У нас такое не прощают, совсем такое не прощают,
хотя старейшины и видят в таком поступке добрый знак.
Но лисы душ не возвращают. Нет, лисы душ не возвращают.
зачем в лесу он нужен лисам, понять не можем мы никак.

Багрянец, охра и индиго - осенний лес похож на лиса,
мы бродим в чаще днем и ночью среди коряг и грязных луж,
запрос мы сделали Гринпису, ответ приходит из Гринписа,
что лисы - божии созданья, оставьте им проклятый душ.

Когда совсем похолодает - а скоро, верь, похолодает,
и над селом взовьется лихо зимы студеной белый стяг,
тогда собьются лисы в стаю, в большую яростную стаю
и отожмут в деревне нашей еще какой-нибудь ништяк

и от меня:

...но лисы душ не возвращают. Нет, лисы душ не возвращают,
а вы приходите за ним и... осенний лес ещё сырей.
Да, жизнь наполнена вещами. Увы, наполнена вещами.
Шланг, кафель и смеситель финский — прощайте!
Банный день в норе.

@темы: стихи, юмор

---

01.08.2015 в 18:50

Пишет  Yulita_Ran:

колесо года
С Лугнассадом всех, кто празднует сегодня! С Ламмасом! С праздником первого урожая и первого подведения итогов! Будьте благословенны сегодня и всегда!



Лугнассад. Триптих
1. Повернется колесо на виток на новый, повторится снова всё, всё вернется снова,
станет яблоко землей, а земля - плодами, обернется колесо новыми годами,
грань тонка и грань остра - с ней не забалуешь, встанет старшая сестра, позовет другую,
понесутся в хоровод, песней разродятся. это новый поворот и нельзя бояться.
просто день придет иной, свет и тьма - иные. в небесах над головой алым вспыхнет имя,
синим брызнет из воды, золотым - по грядкам. и вздохнешь спокойно ты: значит, все в порядке.

2. То ли в шепоте деревьев, то ли в стоне трав ты услышишь возглас древний: смертью смерть поправ...
и во времени застынешь, словно в янтаре - но границы не увидишь ты в кромешной мгле,
нет заставы и дозора, не горят огни - но идти придется скоро, ускользают дни,
растворяются как сахар в молоке густом, хватит дней тебе, не хватит - не гадай о том,
просто слушай песню ветра, чьи-то голоса. есть еще кусочек лета. твой лишь. до конца.

3. Скрипит колесо, скрипит, слышишь? Колодец пока еще полон, хоть воды уходят в песок,
пока ты глядишь на свет, пока ты дышишь, извечная тайна твоя стучит в висок,
то бьется, как птица, внутри, то брызжет светом, то ребра ломает враз, то рвется ввысь.
пока у тебя еще в ладонях кусочек лета - со временем перехода не ошибись...
©Юлита Ран

@темы: стихи

---

Итак,Ваша душа-это Небо

Оно везде,укрывает всё собой,его мы видим каждый день илюбуемся им,каким бы оно не было.Ваша душа такая же-чистая,большая и воздушная,как небо.

Пройти тест

@темы: тесты и гадания

---

Закрытая запись, не предназначенная для публичного просмотра

---

И всякая фигня с ФБ.

Перевернуть свою карту

@темы: ФБ, фенечки

---

Началось.

Вот это я буду читать.

А здесь играю я.

@темы: ФБ

---

Другие тесты и гадания от Шувани

@темы: астроложество

---

Узнайте Ваш сказочный архетип

Ваш сказочный архетип - Василиса Прекрасная

Узнай свой результат

@темы: тесты и гадания